Een nieuw woord dat ik
tegenkom.

Als in praten over liefde,
over overgegane geliefden
die je een boodschap willen brengen.
En dat dan benoemen als zweefpraat.

Ik ben ook een zweefprater.

Ik heb het over dingen waar
de meeste mensen het niet
over willen hebben.

Over gevoelens en emoties
en dat je daar zelf
verantwoordelijk voor bent.

Maar ook over het voelen
en weten van dingen,
het ontvangen van inzichten
en antwoorden die uit jezelf komen.

Het is niet zozeer dat ik zweef,
ik heb het, denk ik, duidelijk genoeg
gemaakt dat ik juist met beide
benen in de wereld sta.
En dat ik daarop mijn eigen visie heb.

Die visie komt uit mezelf,
door mijn ervaringen in het leven
maar ook door de lichtflitsen
die ik ontvang.

Ik geloof erin dat we niet alleen
zijn in dit universum en dat
we als zielen nooit zullen sterven.
Dat er altijd een lijntje is via
de liefde, ik ervaar dat zelf zo.

Zweefpraat is eigenlijk zeggen
dat je het niet begrijpt, dat je
gaat zweven in jezelf omdat je
het met je hoofd niet kan bevatten.
En dat klopt helemaal.

De verbinding met die andere wereld
bestaat niet in je hoofd,
maar is in je hart aanwezig.

Ik begrijp de angst,
ook die is terecht.
Het is zeker belangrijk om je
er bewust van te zijn dat je
startpunt die van liefde is.
En je hebt altijd het recht om
je ervoor af te sluiten.

Tegelijkertijd kan ik alleen maar
uit ervaring zeggen dat de liefde
uit de andere wereld groots is,
wanneer je je ermee verbindt
vanuit de liefde in jezelf.

Lichtflits