Ik was dit verhaal vergeten.
En nu ik het weer doorlees,
herken ik de cirkel.

Het donkere bos en het
aansteken van het kampvuur.
Puur jeZelf zijn, de zon komt
wel weer op.

Het donkere bos

Ik heb het gevoel dat ik
een donker bos in ben gelopen.
Ik voel me niet onveilig maar
heb heimwee naar het Licht.

Oude emoties komen omhoog
en doen de tranen stromen.
De ontlading voelt goed.

Ik loop door, ook al is mijn pad
onzichtbaar.
Ik laat van alles achter in het bos
maar echt lichter voel ik me nog niet.

Is het van mij of is het van een ander.
Is het de zwaarte van de wereld misschien.

Ik wil vooruit, uit dit bos.
Ik voel me gevangen,
wachtend in een wachtkamer
op dat wat komen gaat.

Toch stap ik door,
dit is weer zo’n periode
waar ik doorheen ga
of ik nou wil of niet.

Moet ik iets doen of juist niet.
Moet ik kijken in het duister
of met gesloten ogen doorlopen
naar het Licht.

Hoef ik alleen maar te zijn wie ik ben.

Is dit een moment van leegte
nodig voor het volle leven.

Ik weet het niet.
Ik loop door
en vertrouw dat ik nu ben
waar ik moet zijn.

Ik heb hout gesprokkeld
en steek het kampvuur aan.
Kijk om je heen in het bos.

En zie de flikkerende vlammen.
Even rust, morgen loop ik weer verder.

Samenspel

Wat ik mij vandaag realiseer
is dat we allemaal enorm krachtig zijn.

Mijn verhaal over het donkere bos,
veranderde op het moment
dat ik het kampvuur aanstak.

Echt letterlijk nam ik
mijn kracht in handen.
Ik heb heerlijk geslapen
bij het kampvuur
en nu de zon weer op is,
voelt alles anders.

Nu ik zo terugkijk realiseer ik me
dat we al eeuwen in een wereld leven
waarvan het de bedoeling is om
mensen niet in hun kracht te laten staan.

Voor sommige zielen is
dat geen probleem, die vinden
het fijn een leidraad te hebben in hun leven.

Voor mijn ziel heeft het tot nu toe
vooral frustratie opgeleverd,
het past niet bij me, ik wil
in mijn eigen kracht staan.
En ik geloof niet langer dat dat
een slecht iets is, dat er
iets mis met mij is.

Door de eeuwen heen werden
mensen zoals ik als een bedreiging
gezien voor de machten
die het voor het zeggen hadden.

En ik begrijp nu waarom er in mijn leven
zoveel weerstand tegen mij is geweest
en ik altijd het gevoel heb gehad
niet in deze wereld te passen.

Deze wereld heeft een
ontkrachtende werking op mensen.
Ga vooral niet in je kracht staan
want zonder je eigen kracht
ben je makkelijker beïnvloedbaar.

Ik merk het nu weer,
regels en instanties die mij zouden
moeten ondersteunen nemen
alle kracht bij mij weg.

En zonder kracht ben ik kneedbaar,
doe ik wat een ander van mij wil,
volg ik braaf de kudde.

Mijn lichaam heeft inmiddels
aangegeven dat ik dat niet meer kan,
ook al zou ik willen, mijn lichaam blokkeert.

Het is mijn ziel die aangeeft
dat ik niet ben afgestemd op dat
waarvoor ik ben gekomen.
Als het goed zou zijn,
stroomt de vreugde door mijn lijf.

Hoe mooi en wonderlijk dat
samenspel tussen ziel en lichaam.
Ik geef mijn ziel de ruimte en weet
dat als ik weer een donker bos inloop
ik al mijn krachten weggeef,
maar dat ik ze altijd en op ieder moment
weer in handen kan nemen
door simpelweg een kampvuur aan te steken.

(ook al wordt me dat verboden in het bos)

Lichtflits
Uit het boek: Open deuren
www.lichtflits.com