Er is een wereld aan verhalen
die naar buiten komt.

Ik leer, ik voel wat met
mij resoneert.

Wat met mij resoneert,
is dat wat ik voor waar
aan kan nemen.
Het geeft mij ruimte en
inzichten en het voelt krachtig.

Wat mij opvalt aan mijn
eigen systeem is dat
sommige verhalen meerdere
keren voorbij kunnen komen
en dat ik als vanzelf
er niet op aanhaak.

Deze verhalen blijven dan
ook niet moeiteloos hangen.
Ergens zit er een kink in de kabel,
en blijkbaar voelt mijn systeem
aan dat het niet bij me past.

Vaak achteraf wanneer het verhaal
ontdaan is van alle aangebrachte
lagen, zie ik waarom ik er niet
op aanhaak en geef ik mijn systeem
een compliment. Goed aangevoeld.
Geen energie aan besteed en
niet opgenomen door mijn systeem.

Wat me verder opvalt is mijn
lichamelijke reactie op leugens.
Leugens zijn verhalen zonder
innerlijke diepte.
In het begin dook ik erin om het
verhaal uit te pluizen.

Dan wist ik ergens wel dat er
iets niet klopte, en wilde ik weten
hoe dat dan zat.

Tegenwoordig geeft mijn lichaam
me een misselijk gevoel en
is dat het signaal om af te haken.

De trilling van een leugen is
altijd laag, zelfs wanneer
er gesproken wordt met mooie,
vriendelijke woorden.
Deze lichamelijk reactie is
zo vervelend dat ik daar
ook geen enkele verbinding
mee wil maken.
Ik sluit me ervoor af.

Mijn lichamelijke reactie
is er voor mijn denken.
Blijkbaar word ik steeds
gevoeliger voor de trillingen
van energie.

Mijn vertrouwen in mijn eigen
systeem is enorm aan het groeien
en onze samenwerking wordt
iedere dag verbeterd.
Er komt dan ook veel voorbij
waarmee ik kan oefenen.

Lichtflits