Ik wil mezelf niet benoemen
als helder ziend, alhoewel ik
regelmatig beelden te zien
krijg van hoe we er voor staan
in de wereld.

De illusie is slechts een
dun laagje chroom.
Waar je vrij makkelijk doorheen
kan prikken als je je diepste
gevoelens wil onderzoeken.

Ik zie het huidige verhaal
verkruimelen, doorzichtig worden.
Het is aan het vervagen omdat
de energie die het nodig heeft
om te kunnen bestaan al is
verdwenen.

Het wordt enkel nog gevoed
door de gedachten en de
emoties van angst
van de mensen.
Zolang de mensen nog in
angst zijn heeft het bestaansrecht.

Wat ik verder zie is dat
mensen systemen
aan het stutten zijn die
niets anders kunnen
dan omvallen.

Dat stutten gebeurt vanuit
een goede intentie,
vanuit liefde voor de medemens,
alleen zijn die systemen
onder het laagje chroom
door en door verrot.

Willen we een nieuwe toekomst,
een andere wereld van liefde,
zullen we onze handen er
vanaf moeten trekken.
En het de ruimte moeten
geven om in te storten.

Iets wat vanzelf wel zal gebeuren
omdat steeds meer mensen
voelen dat dit niet langer
vol te houden is.
De energie ervan is in de
frequentie zo laag, dat
je op een gegeven moment
de keuze moet maken om
voor jezelf te kiezen om
niet mee onder te gaan.

We zien dit als negatief,
maar dat is het niet.
De laagste trillingen zijn
al losgemaakt van de wereld.
En alles wat ermee is opgebouwd
kan niet langer blijven bestaan.

Wanneer we eenmaal loslaten
verschuiven we allemaal,
en wordt onze gezamenlijke
frequentie waarneembaar
verhoogd.

Lichtflits