Het leven stroomt naar je toe
en het is aan jou om,
wanneer je ergens mee
geconfronteerd wordt,
om te reageren.

Mama, ik wil op kamers
zegt mijn dochter tegen me.
En ik besef gelijk dat dit
iets is wat het leven naar
me brengt.

Natuurlijk zag ik het wel
aankomen, maar nu het
uitgesproken wordt is het echt.

Ik heb daar geen problemen mee,
ik verliet zelf mijn ouderlijk huis
op mijn 17 e.

Ik voel in wat het met mij doet,
wat het betekent voor mijn proces.

Bijna 19 jaar heb ik in mijn eentje
mijn kind opgevoed, wat voor mij
vooral betekende dat ik het als
mijn opdracht zag om ervoor te
zorgen dat ze zo dicht mogelijk
bij haar eigen kern zou blijven.

Die taak zit er nu op,
het is niet langer mijn
verantwoordelijkheid,
ze kiest nu welbewust haar
eigen weg en ik geef haar daar
alle vrijheid in.

Dat deed ik al een tijdje,
ik heb heel wat stappen achteruit
gedaan de afgelopen jaren.

En nu geeft ze dus aan dat het
tijd is om helemaal op eigen
benen te gaan staan.

We gaan een nieuwe fase in
en ik merk aan mezelf dat
ik nog niet overzie wat dat dan
precies inhoudt, ik voel dat het
er inderdaad tijd voor is.
Zowel voor mij als voor haar.

Maar besef ook dat de tijd
van baby naar jong volwassene
is omgevlogen.

Ineens bedenk ik dat dit een
mooi voorbeeld is van dat het
leven de situaties op je pad brengt,
in het nu, in het moment en dat
je dan vanzelf een rol
toebedeeld krijgt.

Hoe je daarmee omgaat
is geheel aan jou.

We weten allemaal dat kinderen
op een gegeven moment uitvliegen.
Ik kies ervoor om haar daar
liefdevol de ruimte voor te geven.

Dat het leven anders wordt
is dan een gegeven.

Lichtflits