Waar ligt voor jou de grens ?
Ik had dit weekend een
interessant gesprek.
Er werd aan mij gevraagd
of ik mijn mond wilde houden
want dat wat ik zei maakte
emoties in de ander los.
En of ik dan voordat ik wat zei,
wilde overwegen of mijn woorden
de ander niet zouden raken.
Nou ben ik niet iemand die
een ander opzettelijk
pijn zou willen doen,
dat zit niet in mijn aard.
Mijn antwoord was dat de
ander dan van mij wilde
dat ik op eieren ging lopen,
eerst ging overwegen of
mijn woorden emoties op
zouden kunnen roepen en
dan zelf de conclusie zou
moeten trekken dat er
eventueel emoties op zouden
kunnen komen.
Degene legde de verantwoordelijkheid
voor haar eigen emoties bij mij.
Ik zei dat ze zich ook af kon
vragen wat er dan precies in
mijn woorden zit wat haar zo raakte.
Want echt, volgens mij zei ik
niets raars en ging het erom dat
ik niet het antwoord gaf dat zij wenste.
Op dat moment realiseerde ik
me ineens dat dat het nieuwe
sociale patroon is dat we
aangeleerd krijgen.
We beginnen allemaal te leren
dat er wenselijke en onwenselijke
antwoorden zijn.
Onwenselijke antwoorden kun je
maar beter niet uitspreken want
dan kwets je de ander.
Ik zei dat ik niet bereid was
om te kleuren als een kameleon,
dat wanneer je mij een vraag stelt
je het eerlijke antwoord krijgt.
En wanneer dat de ander kwetst
dan spijt me dat,
het is nooit mijn intentie.
Iedereen heeft innerlijk wonden
die, wanneer je ze aanraakt,
pijn kunnen doen.
Je kan de ander vragen om
er rekening mee te houden,
door zaken niet de benoemen.
Beter zou het zijn als je zou
gaan kijken naar die wonden,
je lessen eruit te halen zodat
ze kunnen genezen.
Het principe van de ander de
mond snoeren zodat je er geen
last van hebt, begrijp ik wel.
Het wordt nu wereldwijd toegepast.
Maar ik heb mijn kameleon tijd
al ver achter me gelaten,
heb mijn eigen kleuren ontdekt
en ben niet langer bereid op welke
wijze dan ook mijn mond te houden.
Ik scheld niet, ik heb respect voor
een ieder, ik luister en probeer
te begrijpen.
En ik stel mijn grenzen net zoals
een ander dat mag doen.
Een ander is niet verantwoordelijk
voor mijn emotionele welzijn dat
ben ik zelf.
En geloof me, die uitdaging
ben ik de afgelopen jaren
volop aangegaan.
Bingo.
Je hebt gelijk Anniek, wat een ander daarvan vindt? dan kan je niks meer vinden of zeggen. Een ieder mag zijn eigen standpunt in zaken verwoorden, dat is geen doodzonde namelijk. Tegenwoordig mag je bijna niets meer zeggen, men is zó snel gekrenkt.
Ze trekken het zichzelf aan, je kan er ook om lachen en denken diegene is nou eenmaal zo. Als je nergens meer tegen kan, heb je geen leven, want dit blijft voorkomen. En is echt niet altijd náár bedoeld, maar gewoon een feit. Zo jammer om daar zo moeilijk over de doen.