Vragen stellen doorbreekt
de programmering,
de conditionering.

Ik ben een vragensteller.
Altijd nieuwsgierig naar hoe
de dingen in elkaar steken.
En wanneer ik iemand tegenkom
die heel veel weet over wat
ik wil weten, dan stel ik vragen.

Maar ik stel ook vragen aan mezelf.
Want wie een vraag stelt,
maakt ruimte voor het antwoord.

Mijn ervaring is dat wanneer
ik een vraag heb gesteld,
het antwoord altijd komt.

Soms zoek ik er zelf naar
door onderzoek te doen bij de bron,
en soms laat ik de vraag los
en stel ik mezelf open
voor het antwoord.

Andersom kan het ook werken.
Zo’n 20 jaar geleden vertelde
een kind mij een verhaal, waar
ik niets van begreep.
En pas 20 jaar later kwam ik
met de vraag.

Het antwoord had ik al,
maar die viel niet op zijn plek
omdat ik de vraag nog niet had gesteld.

Er leeft altijd een nieuwsgierigheid
in mij die ik omvorm naar een vraag.
Ik vind het heerlijk om antwoorden
te ontvangen, om te weten hoe
iets in elkaar steekt, om de
wereld om me heen te begrijpen.

Vragen stellen zorgt er ook voor
dat je niet alles klakkeloos aanneemt.
Wanneer iemand mij iets vertelt
en ik voel dat iets niet klopt,
neem ik dat antwoord niet zomaar aan.
Zeker niet wanneer het
heel veel vragen in me oproept.

Ik weet dat mensen dat soms
vervelend kunnen vinden.
Maar er is iets in mij dat haarfijn
aangeeft wanneer een antwoord
past en wanneer niet.

Leugens prik je door met vragen.
En volgens mij is dat de reden
waarom ze niet mogen worden
gesteld of dat men niet met
antwoorden komt.
De afgelopen jaren is me dat
wel duidelijk geworden.

Maar gelukkig komen de antwoorden
vaak vanzelf naar me toe.
Omdat ik ruimte heb gemaakt
in mezelf door mijn vragen te stellen.

Lichtflits