Niets verbaast me meer,
ik hoor het mezelf zeggen
tegen mijn dochter…

Ik voel wat deze zin met me doet
en herstel wat ik zeg.

Dat is niet waar,
vele zaken verbazen me nog steeds.

Ik hoor mezelf regelmatig
de woorden bizar en absurd
en niet te geloven uitspreken.
Val nog steeds van de ene
verbazing in de andere.

De wereld lijkt wel een moeras,
waar men langzaam in naar
beneden wordt getrokken.

Tenminste als men niet zelf
blijft nadenken en zich
blijft laten leiden door angst.

De verbazing geeft mij de ruimte
om mijn eigen plek in het geheel
te vinden, voordat of nadat
het me in de diepte raakt.

De verbazing is in mijn wereld
beter dan de aangeprate haat
die ik voorbij zie komen.

Het is een beter gevoel en
staat daarom in een hogere trilling.
Waardoor het me lukt om er
op eigen wijze naar te kijken.

Ik verbaas me nog steeds.
Over mensen, over situaties,
over de media.

Maar ik weet, er is een periode
aangebroken waarin alles
steeds transparanter wordt.

En ik doe mijn best om
in zoveel onliefde
toch in de liefde te blijven staan
met mijn licht aan.

Lichtflits