Ik zie de maand oktober staan
en ik kan eigenlijk niet geloven
dat we zo snel door september
zijn gestuiterd.

Ik zei laatst tegen een vriendin
dat het einde van een week voelt
als het einde van een dag.
Alles vliegt voorbij en voordat
je het weet zit je alweer in
een nieuwe maand.

Het voelt alsof de tijd versnelt.
Of dat we versneld door de tijd
heen gaan.

Wanneer je door de ogen
van je ziel kijkt bestaat tijd
eigenlijk niet, alles is.
Maar omdat we op de aarde
leven in een lichaam,
we de zon en de maan door
onze dagen zien reizen,
de klok aan de muur hangt,
ervaren we tijd.

Door de versnelling kan je het
gevoel hebben te worden
opgejaagd, innerlijk moet je
rennen om alles bij te houden.
En het is dan ook niet
verbazingwekkend dat vele
mensen moe zijn.

Het vraagt namelijk om een
andere innerlijke houding.
Het vraagt om uitstappen en
opladen en jezelf steeds opnieuw
op de rem zetten en in het moment
van nu gaan staan.

Pas op de plaats, ademhalen,
dat doen wat echt belangrijk
voor je is en de rest laten.
Het betekent andere keuzes maken
en je eigen ratrace kritisch
bekijken.

Wanneer je vanuit jezelf in
beweging komt,
dat laat ontvouwen
wat uit jou komt,
je eigen goed voelen volgt
en vertrouwt op je
innerlijke ingevingen.
Kun je anders
in de tijd gaan staan.

Je kan het gevoelsmatig
laten vertragen.
Want tijd bestaat immers niet.

Lichtflits