Terwijl ik terugloop
in de ochtend, nadat ik
mijn auto bij de garage
heb gebracht, komt er
ineens een zin in me op.

Van je veters strikken
gaat je rits niet dicht.

Een schaterlach ontsnapt me,
het klopt als een bus.

Ik vraag me af wat ik ermee moet,
na een sprong in mijn hoofd.
Die ik herken als ik naar politici luister,
wanneer ze het hebben over
oplossingen voor de problemen
die er (zogenaamd) zijn.

Van je veters strikken
gaat je rits niet dicht,
oplossingen.

Geld schijnt overal de
oplossing voor te zijn en
het wordt rijkelijk rondgestuurd,
terwijl mijn moeder van 83
dik ingepakt in haar huis zit
omdat ze haar energie anders
niet kan betalen.

Kachelangst, daar schijnen
vooral oude mensen last van te hebben.
De kachel niet meer aan doen,
omdat ze de vorige rekening
echt niet konden betalen.

Ik loop langs de krantenstelling
en lees dat TBS’ers nu betaald
worden voor het wachten op
een behandelplek.
Die schijnen maar zeldzaam te zijn,
en dat de rekening wel kan
oplopen tot 200.000 euro.

Precies, van je veters strikken
gaat je rits niet dicht.

Het is een uitnodiging om
even los te gaan, maar
ik doe het niet.
Van je veters strikken,
gaat je rits niet dicht.

Mijn laatste stuk van de wandeling
naar huis gebruik ik om alles
weer los te laten.

Fantaseer ik over de tijd dat
we veters strikken om veters te strikken
en dat we de rits zelf van beneden
naar boven omhoogtrekken.

Soms kan ik er met mijn hoofd
niet bij over wat ze de wereld
in slingeren en begrijp ik er niets van.
Ik weet inmiddels dat dat
de bedoeling ervan is.

Het is goed om te ervaren,
om te voelen, zodat ik weet
waar ik met een boog
omheen moet lopen,
de onzinnigheid is
mij gewoon teveel.

Ik luister, ik zie het,
ik begin het te begrijpen
en te herkennen.
En zal het vanaf nu betitelen als:

Van je veters strikken,
gaat je rits niet dicht …..

oplossingen,
situaties,
ervaringen,
gedachten,
gesprekken,
artikelen.

Lichtflits