Ik ben heel bewust een avontuur
aan het afsluiten en voel al
dat er een nieuwe aankomt.

Dochterlief zit in een tussenfase.
Ze woont nog niet op kamers
maar ook niet echt meer thuis.

We zijn met zijn tweeën
aan het wennen om niet iedere
dag meer samen te zijn.

En ik voel de verantwoordelijkheid
heel langzaam van mijn schouders
afglijden.

Ze mag het allemaal zelf doen,
haar eigen keuzes maken en
stappen nemen die voor haar
goed voelen.

Vanaf haar 15e heb ik steeds
meer stappen achteruit gedaan,
zodat ze op haar 18 e in staat zou
zijn om het helemaal zelf te doen.

19 is ze nu en ze doet het gewoon.
Natuurlijk ben ik er nog steeds
als vangnet mocht ze me nodig hebben.

Sinds ze niet meer naar school gaat,
wat een absolute worsteling was,
gaat het stukken beter met haar.
En voor mij als moeder is
dat een opluchting.

Gisteren betrapte ik mezelf erop
dat ik ineens dacht waar is de tijd
gebleven, maar ook, wie was ik
20 jaar geleden voordat ik aan
het avontuur begon dat nu afloopt.

Ik heb veel geleerd
en veel gegeven.
En nu begint er weer een
andere periode in mijn leven.

Het natuurlijke proces van
ontwikkeling gaat weer verder.

We zitten nu in een overgangsfase
en ik verbaas me erover hoe mooi
dat samenloopt met het proces
waar de wereld doorheen gaat.

Nog even en ze verlaat het nest
voorgoed, nu hopt ze nog van
het ene huis naar het andere.

Nog even wennen dat er een
periode ten einde komt.
Voordat we beginnen aan een nieuwe.

Lichtflits