Ik kom thuis,
zegt mijn dochter.
Het afgelopen jaar kon
ze ergens anders logeren
maar dat is nu klaar.

Ze was af en toe een dagje thuis.
Nog niet helemaal uit huis,
maar ook niet meer helemaal thuis.

Bijna 20 is ze, ze werkt
heeft een vaste baan en is
er aan toe om helemaal
zelfstandig te gaan.

Maar helaas nog geen plek
gevonden in de stad.

Heerlijk denk ik, even weer
terug naar de basis,
het zal wel zo moeten zijn.

Ik heb een tijdelijke kamer !

Krijg ik na een tijdje te horen.
Het hoe en wat is haar nog niet
helemaal duidelijk, maar ze
komt niet thuis.

Ook goed, voel ik in mezelf.
Ik ben het van mijn kind gewend
dat alles ineens in het moment
kan veranderen.

Of ik vandaag haar dan kan
helpen om haar spullen daar
naar toe te brengen.
Jazeker, geen probleem.

Ik heb geen idee hoe lang ze
daar kan blijven en hoe het
is geregeld.

Ik voel alleen maar
het nieuwe begin en vind
het mooi dat ze het avontuur
aan gaat.

In een avond ga ik een heel
proces door.
Van het invoelen van
het thuiskomen
naar het loslaten
naar zelfstandigheid.

Mijn rol was het afgelopen jaar
al aan het veranderen.

Na bijna 20 jaar in mijn eentje
voor mijn kind te hebben gezorgd,
maak ik weer de overgang naar
mijn bekende rol van zelfstandigheid
in een nieuwe tijd.

Wie ben ik geworden na
het grootbrengen van mijn kind.
En welke stappen ga ik maken
nu zij op eigen benen gaat staan.

Voor mij voelt het natuurlijk
en mijn makkelijke mee bewegen
geeft me aan dat ik er ook aan toe ben.

Een nieuwe rol, een nieuwe fase.
En wat valt het mooi in deze tijd.

Lichtflits

Als iemand nog een kamer weet
in Groningen, dan hoor ik het graag.