Gisteren was mijn dochter
een documentaire aan
het kijken op Netflix:
The Program

Een jonge vrouw gaat terug
naar haar verleden.
Ze werd als tiener door haar
vader in een instelling geplaatst
omdat ze ‘lastig’ was.
Vader betaalde veel geld.

Ze mocht daar niet naar buiten
kijken, het was verboden om
met elkaar te praten en ze
werkten met een puntensysteem.
Des te meer je je medestudenten
vernederde, des te meer punten
je kreeg.

De ouders kregen andere informatie
dan wat er werkelijk gebeurde.

Alle slachtoffers geven aan dat
ze niet meer normaal kunnen
functioneren in de maatschappij,
nadat ze zo slecht zijn behandeld.

Uiteindelijk komt ze erachter
dat zodra dit soort instituten
gesloten worden, ze ergens
anders weer opnieuw beginnen.
En dat de regering (mee)betaald.

Het brengt me naar de kinderen
van de toeslagen affaire.
Verdwenen kinderen waarvan
de ouders nog steeds niet weten
waar ze zijn gebleven.

Meerdere jonge kinderen zijn
inmiddels overleden en het
is onduidelijk waar aan.

Uit deze documentaire haal ik
dat er veel te verdienen is
in deze branche. En dat dat
de grootste drijfveer is.

Geen menselijkheid, de
kinderen zijn enkel producten.

Er is sprake van
Institutionele kinderhandel,
wanneer meerdere organisaties
erbij betrokken zijn.

De documentaire maakster
sluit af met de vraag waarom
er nog steeds niets is gebeurd
met de daders sinds het
sluiten van het instituut
waar ze heeft gezeten.

Er is alles aan gedaan om
ervoor te zorgen dat slachtoffers
hun mond houden.

Misschien weten de mensen
niet dat dit nog steeds speelt
en is dat de reden waarom er
niets gebeurt.

Now you know…
is de laatste zin.

En het is precies die zin
die ervoor zorgt dat ik er
een stuk over schrijf.
Teveel kinderen “verdwijnen”
in een systeem dat niet
zuiver is.

De enige manier om er iets
aan te doen is om transparantie
te eisen en de slachtoffers te
beschermen zodat ze hun verhaal
kunnen doen.

Waar zijn de kinderen van
de toeslagen affaire ?

Lichtflits