Zijn vader was plotsklaps overleden.
Het jaar voordat hij stierf, had hij
op een klein briefje geschreven,
hoe hij zijn crematie wilde.
Zijn familie probeerde aan alle wensen
te voldoen.

Na de crematie voelde zijn zoon,
dat hij graag de as van zijn vader
wilde verstrooien over de zee.
Zijn vader had altijd aan de kust gewoond
en vertelde de prachtigste verhalen en
liet daarmee weten dat hij daar een
gelukkige tijd had beleefd.

Op het papiertje stond, dat zijn as
uitgestrooid moest worden op het
grasveldje bij het crematorium.
Hij woonde al lang niet meer bij de zee.

De zoon vroeg zich nu af of
zijn vader het goed zou vinden
om toch zijn as in de zee te verstrooien,
voor hem voelde dit als belangrijk.

We zaten midden in dit gesprek
toen er ineens een berichtje
binnenkwam van zijn zoon.

Hij vertelde dat hij, aan
de andere kant van het land,
net een tekst had gevonden van zijn opa.
Op een servet in een kringloopwinkel.
De titel van deze tekst was: De zee…

Voor mij was dit een duidelijk teken,
een boodschap van zijn vader.
Niet alleen liet hij weten
dat hij bij zijn kleinzoon was,
maar ook dat hij de vraag
van zijn zoon kende
en op deze wijze antwoord gaf.

Ik blijf het wonderlijk vinden wanneer
dit soort zaken zich recht
voor mijn neus afspelen.
Ik voelde de urgentie van zijn vraag,
een diepe wens om toch de as van zijn vader
terug te brengen naar de zee.

Het antwoord kwam zo snel en op
een prachtige wijze.

Hoe groot is de kans dat de kleinzoon,
in de kringloopwinkel, een tekst
van zijn opa vindt met de titel: De Zee.
Precies op het moment dat
zijn vader de vraag stelde.

De magie van het leven.
De tekens en boodschappen op je pad.
Ze zijn er echt altijd.

Lichtflits