Ik ervaar het als stroopdagen.
Van die dagen dat ik lamlendig
word van mezelf.

Alles komt dan met moeite op gang,
golven van energie komen voorbij
die verwerkt willen worden.
Het is niet negatief,
het is zwaar en stroperig.

Alsof mijn lichaam zegt,
ho wacht even, niet te snel
en niet teveel in een keer.
Geef me even de tijd
om hier doorheen te komen.
Pas op de plaats.

Je lichaam is het laatste stukje
van je wezen, het zwaarste deel
van wie jij bent.
In dit proces dat gaande is mag
het lichaam lichter worden,
een andere frequentie aannemen,
zich afstemmen op dat wat binnenkomt.

Vorm past zich niet zo snel aan
als energie dat doet.

Wanneer ik stroopdagen ervaar,
weet ik inmiddels dat er weer
golven zijn of zijn geweest die

ons naar de volgende stap brengen.
Een stap vooruit, een stap lichter.

De energie helpt ons om op te ruimen,
om de zwaarte los te laten.
Het kan zijn dat er oude overtuigingen
naar boven komen, oud verdriet,
slachtofferschap, de algemene zwaarte
van het leven hier op aarde.

Alles komt naar boven zodat
het je systeem kan verlaten.
Door de nieuwe energie gaat dit
proces steeds sneller en ook je
lichaam zal deze aanpassing steeds
makkelijker kunnen maken.

Maar soms zijn er van die dagen
dat je je gewoon over moet geven
aan de stroperigheid.

Je lichaam werkt enorm hard om
alles bij te benen, verwerkt alle
onrust die op de aarde is
en transformeert het naar een
ander level.
Morgen kan het zomaar ineens
helemaal anders voelen.

Dus neem je tijd en luister naar
de signalen van je lichaam.

Lichtflits