‘Hier ook een spons…
de energie terug thuis
bij de afzender afzetten….
Vind ik wel heel moeilijk.
Iemand tips?”

Het stond onder een tekst als
reactie en ik herken dat.

Als iemand iets vervelends
naar je toe stuurt of wanneer
iemand in je omgeving alleen
maar negatief is, continue in
drama duikt, klaagt en moppert,
dan kun je dat overnemen.

De meeste van ons weten
inmiddels, dat wanneer je dat
doet, vanuit het idee dat je de
ander zo helpt, er enkel meer komt.
Het stopt niet.

Wanneer je geen energetische
grenzen stelt, ga je mee in die
energie en voor je het weet
begint je eigen innerlijke klager
mee te doen.

Je zakt in je eigen frequentie
en alle verhalen die nog in je
leven in die frequentie beginnen
zich te melden.

Ik kan het als verhelderend zien,
zolang ik in de observatie stand
kan blijven. Kan ik dat niet dan
voelt het vooral zwaar en negatief.
Maar öok dat kan je inzichten geven
in wie je bent en waar je staat.

Mijn vaste riedel is dan,
alles wat van een ander is,
gaat weer terug naar zijn bron.
Niet van mij, hoef ik niet te dragen.

Vroeger kwam er dan in me op,
dat ik dan negatieve energie
terug stuur naar iemand die al
negatief is.
En soms dacht ik, ik hou het wel
bij me, dan leg ik daar niets extra’s neer.

Tegenwoordig transformeer
ik het naar licht en stuur ik het
als licht terug.
Ik laat het niet eens meer
binnenkomen, ik hoor het wel,
maar ga niet meevoelen, haal
het niet naar binnen omdat ik
in de bron stand sta.

Het is dan aan de ander om dat
licht te accepteren of om
het te weigeren.

En sinds kort begrijp ik dat het
niet accepteren van het licht,
het accepteren is van de eigen
weggezonden negatieve energie.

Iets anders wat in de sponsstand
kan gebeuren is overprikkeling.
Dat er zoveel om je heen gebeurt,
dat je uiteindelijk volloopt met
alle geluiden en bewegingen om je heen,
dat je helemaal overgenomen wordt
door je omgeving.

Dat heeft dan wel iets te maken
met de energie om je heen maar
dat kan ook gebeuren als je iets
heel leuk vindt en alles positief is.
Mijn kind vond het vroeger prachtig
op de kermis, maar wanneer we dan
thuiskwamen voelde ze zich ellendig.
Leeggelopen op geluid en beweging.

Aarden, op je blote voeten naar
buiten gaan en je ontladen kan
je dan helpen.
In een stille ruimte gaan zitten of
even een dutje doen, douchen en
je schoonspoelen met een intentie
kunnen dan wonderen doen.

Ik draag eigenlijk altijd een steen
en weet wanneer het tijd is om te gaan.
En daar hou ik me aan.

Ik ken mijn grenzen en weet wanneer
het potje bijna leeg is.
Heel soms komt het potje nog leeg
maar meestal ben ik al in beweging
gekomen voordat het gebeurt.

Het is belangrijk om dat te leren voelen,
om eerlijk te zijn naar jezelf en je
eigen lichamelijke grenzen te kennen.
En die ook kenbaar te maken naar
de ander, mocht dat nodig zijn.

Lichtflits

Steen: Labradoriet