Het woord solitair zit al een
paar dagen in mijn hoofd.

Meestal begin ik dan met
de betekenis op te zoeken
in woorden.

Vaak heb ik een duidelijk gevoel,
maar als ik het wil verwoorden
dan vind ik een korte uitleg in
woorden wel fijn.

Per ongeluk typ ik achter
het woord -plant – in…?
Geen flauw idee hoe,
maar in mijn zoekopdracht
kom ik uit bij solitaire plant.

Solitaire plant: Iedere plant,
maar gewoonlijk
een boom of heester,
die gekweekt wordt op een plaats,
waar hij zich vrij kan ontwikkelen.”

Daaronder staat dat de boom
wel in een groep geplaatst kan
worden maar dan wel op zo’n
afstand dat de plant vrijuit kan groeien.

Alle alleengangers onder ons
hebben de ruimte nodig om zich
vrij te ontwikkelen,
om te kunnen groeien in de richting
die goed voelt.

Ik ben zelf iemand die houdt
van een solitair leven.
Voor mij betekent dat dat ik
de tijd met mezelf nodig heb
om de wereld buiten mij en
de wereld binnenin mij te begrijpen.

Om mijn leven te leven heb
ik de ander niet nodig.
Dat klinkt voor sommige mensen
als hard en afwijzend maar
zo is dat niet bedoeld.

Zoals iedere plant de ruimte
nodig heeft om zich op
eigen wijze te ontwikkelen,
zo heb ik dat als mens ook nodig.

De ander zie ik als een aanvulling
op mijn leven en niet als iemand
die ik nodig heb om me staande
te kunnen houden.

Ik sta met mijn eigen wortels in
de grond en via die wortels
ontvang ik alles wat ik nodig heb.

Solitair vind ik een mooi woord.
Ik zou het vertalen naar
op zichzelf staand.

De ruimte hebbend om het
eigen pad te volgen,
om te groeien op eigen wijze
en in eigen een tempo.

Lichtflits