De laatste tijd denk ik vaak
aan de kinderen die ik een
jaar in mijn klas had.

Aan de tijd dat ik vijf dagen
in de week verantwoordelijk was
voor zo’n dertig kinderen van een ander.

De ruimte waarin we verbleven
was ongeveer 5 meter bij 7 meter.
Volgepakt met stoelen en tafels
en kasten met alle spullen die
we nodig hadden.

Een kleine ruimte met 31 zielen.
31 persoonlijkheden met ieder
een eigen verhaal.

We kijken vaak enkel naar de school
als een plek om iets te leren met het hoofd,
toch vraagt zo’n situatie ook om te kijken
naar je sociale functioneren.

Het vullen van de ruimte met
begrip voor elkaar, met
omgangsnormen en waarden.

Helderheid en duidelijkheid over
hoe we ervoor kunnen zorgen
dat het voor een ieder een fijne
plek is om te zijn.

Een minimaatschappij op zich
waarin iedereen de verantwoordelijkheid
draagt om een bijdrage te leveren
om de sfeer prettig te houden door
eerlijk te zijn over wat daarvoor nodig is.

Het was voor mij ieder jaar weer
de intentie om de groep als geheel
te benadrukken en dat we daar
allemaal als individu onderdeel van zijn.

Dat het soms geven en nemen is,
juist vanwege het feit dat we het
moesten doen in 1 lokaal.

Dat iedereen iets bij te dragen heeft
en dat juist de verschillen lieten zien
dat we gebruik kunnen maken van
elkaars talenten en krachten.

Meestal ontstond er na een tijdje
zo samenwerken een soort van Zoom.
Een energie waarin ieder kind bezig was
met iets wat uitdaging gaf in een
omgeving waarin ze zich veilig voelden.

En ik als juf kon genieten van
de sfeer die daardoor ontstond.
Stromende individuele energie
waardoor het leren als vanzelf ging.

Lichtflits