Als gymdocent in het
voortgezet onderwijs
heb ik vele sportwedstrijden
mogen begeleiden.

De rol van de scheidsrechter
is belangrijk tijdens het spel.
Wanneer ik eerlijk fluit,
houd ik me aan de regels.
Zo’n wedstrijd verloopt dan
ook vaak aangenaam.

Weinig gescheld of boze reacties
simpelweg omdat ik rechtvaardig fluit.

Ooit deed ik mee aan een sportkamp
van de ALO en kregen we de opdracht
bewust partijdig te fluiten.
We maakten twee teams, gaven ze
een kleur en pompten ze op.

Tijdens de wedstrijd kreeg de
ene partij steeds het voordeel
van de twijfel en de andere partij
werd zelfs gestopt terwijl er niets
aan de hand was.

Met verbazing heb ik dit spelletje
meerder keren bekeken.
Ieder jaar deden we het weer en
ieder jaar brachten we mensen
vrij makkelijk in de emoties van
boosheid en frustratie.

Ze konden niets tegen de besluiten
van de scheidsrechter doen.

Er waren teamleden die het niets
kon schelen, het was maar een
spelletje waar winnen of verliezen
het enige resultaat was.

Voor anderen leek het wel een
spel van leven en dood, diep
geraakt door de onrechtvaardigheid.
En soms moesten we het spel
stoppen omdat het anders te ver
uit de hand liep.

Wat ik hier van heb geleerd is
dat hoe een spel verloopt,
afhankelijk is van de scheidsrechter.
Wanneer die niet eerlijk fluit,
zich niet aan de regels houdt,
wordt het spel onaangenaam.

Het zijn vaak subtiele momenten
waardoor je iemand de kast op
kan jagen. En vaak heeft men niet
in de gaten waardoor het komt.

Aan het eind van zo’n wedstrijd
legden we altijd uit welk spel
we hadden gespeeld.
En ook hierop waren
de reacties verschillend.
Het doel was altijd
leren over jezelf.

Dus wanneer het spel
onaangenaam wordt,
kijk dan naar de rol
van de (scheids)rechter.

Als die zich niet aan
de afgesproken regels houdt,
kan je er vanuit gaan dat
er emotionele chaos komt.

Lichtflits