Roepende in de woestijn
of roepende in het Universum ?

Ik kan om mezelf lachen
wanneer er zo’n zin in me opkomt.

Want de afgelopen jaren
kwam het gevoel een roepende
in de woestijn te zijn wel eens langs.

Ik ben wie ik ben en wanneer
ik het gevoel heb mijn mond
open te moeten doen, dan
doe ik dat.

Dat er een reactie op komt
vind ik vanzelfsprekend.

Als kind moest ik daar al
mee leren omgaan.
Ik zei namelijk wat ik voelde,
was niet bang om ergens voor
te staan en leerde de
consequenties ervan te accepteren.

Het leven leerde me alles
wat ik nodig heb voor deze tijd,
zo zie ik het inmiddels.

In een woestijn is leegte,
tenminste zo is de uitspraak bedoeld.
Je kan van alles zeggen en roepen,
als niemand luistert, waarvoor doe
het dan ?

Nou zou ik daar spiritueel een
uitgebreid antwoord op kunnen geven,
maar dan neem ik een afslag die
niet voor deze post is bedoeld.

Een roepende vanuit het Universum,
komt ineens in me op.
Want de veranderingen die onderweg
zijn hebben alles te maken met
een uitbreiding van ons bewustzijn.

Een weten, een voelen dat we meer
zijn dan we altijd dachten.
Dat een ieder iets in zich heeft dat
op het punt staat zich te ontwikkelen,
zich uit te breiden, zich zichtbaar
te maken.

Een roep vanuit het Universum
brengt altijd nieuwe energieën met
zich mee, inspiraties, inzichten,
realisaties.

Ik vind het een interessant nieuw
perspectief…..

Roep ik vanuit een woestijn
of vanuit het Universum ?

Hoe dan ook in beide vind ik
de stilte om mijn eigen stem te horen.

Het brengt een lach op mijn gezicht.

Lichtflits