We hebben allemaal
blauwe plekken.
En wanneer je een blauwe plek
aanraakt doet het pijn.

Blauwe plekken op de huid
zijn zichtbaar, innerlijke
blauwe plekken niet.

Ik maakte een situatie mee
waarin er een innerlijke blauwe plek
werd aangeraakt.
En ik voelde hoe ik van binnen
begon te koken.

Wanneer dat gebeurt weet ik
dat ik het beste weg kan gaan,
omdat wanneer ik dan mijn mond
open trek mensen dat ervaren als
snijdende woorden.

Ik scheld niet, ik beschuldig niet,
maar leg dan haarfijn uit hoe
het in elkaar steekt voor mij.
Confronterende woorden die dan
vaak de wond in de ander aanraakt.

Tijdens die innerlijke storm
lukte me het dit keer om in
de observatie stand te blijven.

Ik realiseerde me dat het met
oude pijnstukken te maken had
en dat we beide in onze oude rol doken.
Ik kreeg duidelijk te zien hoe
het vroeger ging.

Manipulatie, slachtofferrol,
gaslighting en het triggerde
me diep.

Oude emoties speelden op,
oude regels, zo moet het en
niet anders.

En tegelijkertijd was ik me er
ook bewust van dat ik niet
liet zien dat het me zo diep raakte.
De oude overlevingsstand kwam op,
ik wilde weg en ging ook.

En net toen ik de deur uitstapte,
rolde er iets duisters uit mij.
Tenminste zo voelde het.
Ik reageerde er niet mee.

De tranen kwamen,
ik transformeerde het
en kwam er los van.
En voelde me bevrijd.

Even was ik het kleine kind
dat zich totaal onmachtig voelde.
Die dingen kreeg te horen
die niet klopten maar die precies
deden wat ze moesten doen.

Ik kreeg een mooi voorbeeld
van gaslighting, iets zeggen
en vervolgens de ontkenning
dat het werd gezegd.

En ik zag hoe de ander
vanuit eigen pijn,
mij wilde raken in mijn pijn.
Wat helemaal lukte.

In de auto vroeg ik me af
wat er werkelijk gebeurde.
Ik zou boos en verdrietig
kunnen blijven of deze boosheid
en verdriet in mezelf kunnen
erkennen.

Het zat diep verstopt in mijn systeem,
vastgehouden door het kind in mij.
En nu kwam het eruit, mocht ik er
inzichten over ontvangen en het
door de tranen transformeren.

Een mega proces in een middag.

Normaal zou ik er dagen over doen,
zou ik in de aanval blijven gaan,
zou het verhaal zich als een
achtbaanrit, herhalen en herhalen,
totdat ik zou besluiten uit te stappen.

Dit keer stapte ik na het eerste
rondje al uit.
Allerlei Lichtfits teksten kwamen
voorbij en ik pakte ze een voor een
vast om mijn positie te bepalen.

Ik erkende mijn emoties,
liet ze er allemaal zijn en stromen.
Werd me bewust van mijn inzichten
en koos uiteindelijk voor de Liefde.

Het spijt me.
Vergeef me alsjeblieft.
Ik hou van je.
Dank je.

Ik heb gezien wat er gebeurde,
heb gevoeld wat het met me deed,
ontdekte een oude blauwe plek,
die nu kan helen door het Licht
dat erop geschenen heeft.

Wat een interessant proces.

Lichtflits