En soms denk ik aan Plato,
die heeft volgens mij geweten
waar we in terecht zouden komen.

Hij stond buiten bij de grot
en zag de mensheid erin verdwijnen.

Het plaatje dat bij Plato hoort
is de mensheid in de grot.
Kijkend naar de schaduwen
op de muur en denkend dat
dat de echte wereld is.

En iedere individu die na
lang kijken verveeld raakt
en om zich heen gaat kijken,
wordt gecorrigeerd.

Ik zie mezelf dan als het kind
dat altijd om zich heen kijkt,
die iedere beweging en ruimte
opmerkt en die er dan stiekem
tussenuit knijpt.

En vanuit nieuwsgierigheid
ontdekt dat er ergens licht
vandaan komt.

Natuurlijk ga ik daar op af.
Zelfs na iedere correctie,
ga ik toch weer naar het licht.

En dan ontdek ik dat er
nog een hele andere wereld is.
Groen, fris en vibrerend.
Liefdevol en warm.

Dat is de wereld die ik wil
delen met anderen.

Maar wanneer ik weer binnen ben,
wil niemand erover horen,
word ik voor gek versleten
en moet ik normaal doen.

Plato en zijn grot.
Ooit waren we allemaal buiten.
Hij staat er nog steeds.

Lichtflits