Ik was 7 toen ik hoorde
wat mijn oma had gezegd
nadat ze uit haar coma kwam:
Had me er toch gelaten,
het was er zo mooi.

Als kind maakte dat een
enorme indruk op me.

Vragen als waar was
ze dan geweest ?
En hoe zag het er dan uit ?
En wat heeft ze daar ervaren ?
Kwamen toen niet in me op.

Toen mijn opa, haar man,
naast mij in de auto zat en
me vertelde dat hij bang was
om dood te gaan zei ik:
Ben je dan vergeten wat oma zei ?
Het is er zo mooi.
Je hoeft niet bang te zijn.
Een half jaar later ging hij over.

Dit alles komt nu omhoog omdat
gisteren een familielied is overgegaan.
Ze was 52 en ondanks dat ze
al een tijdje ziek was, kwam het
toch nog plotseling.

Door het zinnetje van mijn oma
heb ik heel wat jaren onderzoek gedaan.

Naar mensen geluisterd die een
bijna dood ervaring hebben gehad
en die terug kwamen met de meest
wonderlijke verhalen en boodschappen.

De dood, de overgang kreeg
daardoor voor mij een andere betekenis

In deze tijd realiseer ik me steeds
vaker hoe weinig we erover praten.
Terwijl iedereen deze ervaring,
het verliezen van een naaste, meemaakt.

Wanneer je geboren wordt,
ga je ook weer dood.
We weten nooit wanneer we gaan
en op welk moment.

De ziel kiest ervoor om het lichaam
te verlaten, wat er dan ook aan
vooraf is gegaan.

Ik merk aan mezelf dat de heftige
emoties opkomen wanneer ik
door de ogen van mijn menszijn kijk.
Haar ouders van in de 80
zullen dit moeten dragen.

Terwijl, als ik door de ogen van
mijn ziel kijk, voel ik dat het oke is.
Ze is er nog, haar ziel is er nog,
ze is bevrijd van haar lijden.

Het is een rare tweestrijd, diep in mij.
Een mix tussen verdriet en vrede.

Ik zie mijn oma en haar zus
voor me verschijnen,
ik heb lang niet aan hen gedacht
of ze zo gezien.

Het is alsof ze willen zeggen,
ze is opgevangen hoor,
haar ziel is over.

En ik realiseer me dat er iets
gaande is op de vrouwelijke lijn
van mijn moeder.

We zitten net in 2024
en er is alweer
zoveel in beweging.

Lichtflits