Ik luisterde naar een
interview met An ne ke Lu cas.
En was aan het eind geschokt.

Niet eens zozeer vanwege
wat zij vertelde, maar
vanwege de houding van
degene die haar interviewde.

Hoe bizar is het eigenlijk,
dat ik inmiddels weet
wat ze met kinderen doen,
hoe afschuwelijk dat is en
dat ik op de een of andere
manier een weg heb gevonden
om toch te blijven staan.

Het is niets in vergelijking met
wat de kinderen moeten doorstaan.

De houding van de interviewer
zie ik overal terug wanneer
onderwerpen als kinderhandel
aan bod komen.

Het ongeloof wordt denk
ik veroorzaakt door de afschuw.
En wanneer An ne ke de waarheid
vertelt, waarom wordt er dan
niets aan gedaan ?

Dan kom ik terug bij de
toeslagen affaire kinderen.
Nog steeds doen we net alsof
het niet waar is dat die kinderen
zijn verdwenen.

We weten inmiddels dat een
groot aantal onder de 5 jaar
is overleden.
“Niemand” weet waar
ze zijn gebleven.

Onze regering is nog steeds
niet bereid om te luisteren naar
de slachtoffers van ritueel misbruik,
en ons rechtssysteem veroordeelt
stelselmatig hen die hun mond
erover open doen.

Het is een onderwerp dat we
niet mogen bespreken omdat
er dan iets open wordt getrokken,
dat het daglicht niet kan verdragen.

En blijkbaar is dat de reden
om vooral de slachtoffers
aan te vallen en weg te zetten.

Na het interview had ik een
rotgevoel en de reden
verbaasde me.

Ze noemde namen, ze vertelde
over hoe mindcontrol werkt en
hoe het wordt toegepast.
Dat wist ik al, die emoties
heb ik al eens getransformeerd.

Ik had een rotgevoel omdat
de interviewer haar benaderde
als een dader. Haar onterecht
voor het blok zette, door haar
verhaal heen begon te praten.

Zolang we niet luisteren en
we geen veilige omgeving
bieden voor slachtoffers om
hun verhaal te doen, zullen we
deze afschuwelijke handel in
kinderen niet kunnen stoppen.

An ne ke komt uit Belgie.
Het begon in Belgie voor haar.
Het gebeurt overal in de wereld.
Het niet willen geloven, betekent
niet dat het niet bestaat.

Het is heftig, je wordt diep geraakt
en natuurlijk begrijp ik het,
dat je die informatie niet toe
wilt laten.

Maar zijn we als volwassenen
niet allemaal verantwoordelijk
voor de kinderen van de wereld ?

De enige reden waarom er
niets aan wordt gedaan is
omdat degenen die dat zouden
moeten doen, betrokken zijn.
Zo simpel is het eigenlijk.

Er zijn voorbeelden genoeg.
Ook in onze maatschappij.
De doofpot zit propvol.

Kan ik er iets aan veranderen ?
Geen idee. Ik schrijf er nog maar
eens een stuk over om het
te benoemen.
De media vindt het blijkbaar
niet belangrijk om er
verslag van te doen.

Daarom sluit ik dit stuk weer
met dezelfde vraag:

Waar zijn de kinderen van de
toeslagenaffaire gebleven ?

Lichtflits