Regelmatig schrijf ik een tekst
waarvan ik achteraf denk,
nou, nou moet dat nou zo.

Om vervolgens mezelf antwoord
te geven, ja dat moet zo.

Ik kan er zelf namelijk
smakelijk om lachen.

Wanneer ik voel
dat ik iets kwijt moet,
dat woorden geef en het
daardoor uit me voel stromen.
Levert me dat vaak een lach op.

Die lach is voor mij de ontlading.

Mijn innerlijke strijd
is niet om te lachen.
Die is echt en af en toe zwaar.

Maar ik weet inmiddels dat
het vooral te maken heeft met
op welke innerlijke plek ik ga zitten,
met welke woorden ik innerlijk spreek,
wat ik toelaat in mijn leven
en met wat ik wel of niet doe.

Schrijven is voor mij het
innerlijk ordenen.

Het blijft een aandachtspunt.
Dat innerlijk in balans blijven.
Het is ook niet niks wat ons
zichtbaar wordt gemaakt.

Mijn ziel heeft ervoor gekozen
om hier te zijn dus ik zal er
mee moeten dealen.
Dat soms het lachen me vergaat
dat begrijp ik volkomen.

En tegelijkertijd weet ik dat
het lachen nodig is om jezelf
naar een andere plek te brengen.
Dat je lichaam het nodig heeft,
zo ook je hoofd en je hart.

De verlichting wordt werkelijkheid
wanneer je even smakelijk lacht.
En ik ben blij dat ik om mezelf
kan lachen, zelfs wanneer de
woorden soms niet om te lachen zijn.

Lichtflits