Het is een zin uit een tekst
die ik ooit schreef.
En wanneer ik die zin
hardop uitspreek, weet
ik dat ik verdriet voel.

Het niet getroost willen worden,
heeft ermee te maken dat
ik dan voel dat de tranen
vrijuit mogen stromen.
Omdat dat een lichamelijk
schoonmaak proces
op gang brengt.

Wanneer iemand mij wil troosten,
wat ik waardeer en lief vind,
begin ik mijn tranen in te houden.
Laat ik niet dat los, wat losgelaten
mag worden.

Huilen gaat volgens mij ook
in fases, het is een
transformatie proces.

Na lang huilen komt er
een diepe snik en dan een gaap,
volgt er een ontspanning
en een gevoel van opluchting.

Uithuilen is gezond.

Soms willen mensen troosten
omdat ze het vervelend vinden
dat je je zo voelt.

Of omdat ze zelf ongemakkelijk worden
van het zien van het verdriet van
een ander.
En bieden ze daardoor geen ruimte
om het verdriet te laten gaan.

Jezelf toestaan om het verdriet
volledig te laten gaan,
de tranen te laten stromen
wanneer dat zo voelt,
is helend voor je lichaam.

Laat me huilen,
troost me niet.

Lichtflits