Je hebt je gave gekregen
om deze te gebruiken
in dienstbaarheid.

Maar veel mensen zien hun
gave als een struikelblok,
als iets wat hen anders maakt
en juist dat anders zijn dan de rest,
kan je je hele leven al dwars zitten.

Daardoor kijk je er zelf naar
als iets wat jou niet dient en
zolang je er zo naar kijkt,
kan het een ander ook niet dienen.

Je zit dan als het ware gevangen
in een lus van overtuigingen.

Ergens begin je nu te ontdekken
wat je ermee kan maar nu heb je
de bevestiging van je buitenwereld
nog nodig om er ook daadwerkelijk
mee te gaan werken.

Reageert de buitenwereld met onbegrip,
word je uitgelachen dan
heb je de neiging om jezelf
terug te trekken en je gave
als iets negatiefs te beschouwen
of het alleen stiekem te gebruiken.

Bij mij stonden de spirituele boeken
niet in mijn boekenkast, omdat ik
niet wou dat iemand dat van mij
zou zien en er zijn oordeel
over uit zou spreken….

De basis van dit gedrag is angst,
angst om afgekeurd te worden,
angst om belachelijk gemaakt te worden enz…

En juist wanneer je in angst zit
ben je kwetsbaar.

Voor jezelf gaan staan
op eigen benen vraagt van
jou belangrijke keuzes.

En die keuzes laten je
vaak zien waar je jezelf op de rem zet.

Wanneer ik in veel reacties lees
dat het moeilijk is begrijp ik dat volkomen,
want door je angst heen gaan
roept in eerste instantie nog meer angst op.

Je innerlijk systeem kan vragen
om verandering maar zodra je
een stap gaat maken kun je angst ervaren.

De een kiest er dan voor
weer terug te stappen en
de ander kiest ervoor
de angst te onderzoeken
zodat overtuigingen duidelijk worden.

Zolang je weg blijft lopen
voor deze angsten zal
er niets veranderen.

Een idee blijft een idee
wanneer er geen handelen op volgt.

Klagen over de reactie van een ander
brengt je ook geen verandering.

Er zullen altijd mensen
blijven die denken dat je
gek bent wanneer je uitspreekt
wat je van binnen voelt,
die bang worden van jouw gave
en het in het belachelijke trekken.

Je losmaken van de mening
van een ander hoef
je niet strijdend te doen,
je hoeft geen ruzie te maken
of de ander of jezelf
aanwijzen als schuldige.

Je hoeft niet het contact te verbreken.
Alles kan gewoon hetzelfde blijven
terwijl jij op eigen benen gaat staan.

Het is een innerlijke verschuiving,
je gaat anders kijken
en anders denken en je zet
jezelf op de eerste plaats.

Je gaat door die moeilijke stukken heen
en gaat zien dat jij het bent
die jezelf beperkt door de gedachten
en overtuigingen die je hebt.

Je leert angst herkennen
en weet op een gegeven moment
dat je daar niet naar
hoeft te luisteren.

Dat het alarm afgaat terwijl er geen
gevaar is omdat je dat zo geleerd hebt.
Dat het oud gedrag is wat mag veranderen.

Wanneer ik lees dat het moeilijk is,
dat er mensen uit je leven verdwijnen,
dat mensen je niet meer begrijpen,
je willen dwingen om vooral
je ‘oude’ zelf te blijven,
dan zie ik alleen maar dat je onderweg bent,
dat veranderingen vorm beginnen te krijgen,
dat er ruimte gemaakt wordt in je leven
voor nieuwe dingen.

Wanneer je 1 x begint met dit proces,
de ruimte geeft aan je verlangens
en de eerste stappen maakt,
is het een onomkeerbaar proces.

Het kan zijn dat je onderweg
ergens blijft hangen
omdat je jezelf niet toestaat
verantwoordelijkheid
te nemen voor bepaalde zaken.

Maar wanneer je leert om
al die hobbels te nemen
die op je pad komen,
echt gaat staan voor wie jij bent
en wat jij kan, kan het niet anders
dat je je gave gaat leven en
het in dienstbaarheid in kan zetten.

Lichtflits

Uit het boek: Open deuren
www.lichtflits.com