Na twee weken bij mijn moeder
besloot ik gisteren
dat het tijd was om
naar huis te gaan.

Haar proces van helen
is onderweg en nu is
het de tijd dat ze ontdekt
wat wel kan en wat niet.

Ik dacht gisteren;
mijn innerlijk kind zit
ook in een helingsproces.

Want wanneer je voor je moeder zorgt,
komen er als vanzelf ook
oude stukken boven.

Onze relatie is lang er een
van onbegrip geweest.
We hebben elkaar, nog niet
zo lang geleden, pas gevonden.

Deze twee weken waren nodig
om de laatste resten van inzicht
te ontvangen voor mezelf.
Het ontmantelen van triggers
die er blijkbaar nog steeds zaten.

Geen vertaling naar schuld,
maar naar acceptatie en vergeving.
Geen hardheid, die er zeker was,
maar transformatie naar zachtheid
naar mezelf en naar haar.

We lopen ieder ons eigen pad.
Zij als mijn moeder en ik als haar kind.
Met onze eigen opdracht om
te komen tot heling.

Alle emoties kwamen voorbij.
En ik wist dat we dat voor onszelf
een plek moeten geven.

Ik ben er niet voor weggelopen,
ben het proces aangegaan.
Met ups en downs, zowel
voor mij als voor haar.

Gisteren was ineens de cirkel rond
en voelde ik dat het tijd was
om naar huis te gaan.
Een oud verhaal is afgesloten,
de oude lei is innerlijk schoongemaakt.

Het kan geen toeval zijn,
zo vlak voor nieuwe maan.
Een nieuw begin is daar,
ik heb mezelf verlost van oude
verhalen, mijn innerlijk kind is vrij.

Lichtflits