Ik zie, ik zie, wat jij niet ziet.
Ik hoor, ik hoor, wat jij niet hoort.
Ik voel, ik voel, wat jij niet voelt.
En daarom begrijpen we
elkaar niet meer.

Ik dacht het gisteren na
een gesprek met iemand die
alleen maar naar het 8 uur
journaal kan kijken.

Vragen stellen doorbreekt
de programmering.

Dus mijn eerste vraag was
of hij iets had gehoord over
wat er naar buiten is gekomen
in Duitsland over de prikkies.

Nee niet gezien en vast een leugen.

Mijn volgende vraag ging over
de opening van de Olympische Spelen.
Of hij de blauwe smurf had gezien
of de onthoofde vrouw.

Nee niet gezien, het was prachtig.

Het is me al vaker opgevallen
dat mensen naar dezelfde beelden
kijken en hele andere dingen zien.

Jaren had ik dat zelf natuurlijk ook,
want ik neem aan dat ze het al
decennia doen, maar omdat ik
er niets vanaf wist, zag ik het niet.
En wist ik ook niet wat ze
achter hielden aan informatie

Het boeit me en frustreert me,
merk ik aan mezelf.

Uit zichzelf begint hij over
een presidentskandidaat uit Amerika.
Ik hoor en voel, een haat uit hem
stromen waar ik verbaasd over ben.

Wanneer ik vraag om het uit te
leggen komt er geen antwoord.
Het is gewoon zo omdat hij het
op het journaal heeft gezien.

Later… na ons gesprek
kom ik tot de zinnen:
Ik zie, ik zie wat jij niet ziet.
Ik hoor, ik hoor wat jij niet hoort.
Ik voel, ik voel wat jij niet voelt.

En daarom begrijpen we
elkaar niet meer.

Lichtflits