Ik heb toch nooit gepast.
Altijd stak er wel iets uit,
kwam er iets innerlijk op,
waardoor ik het anders zag.

Ik pas niet in het hokje.

Het hokje is te klein,
te beperkend,
ik ben zoveel meer dan dat.

Hoe lang heb ik mezelf
er door afgekeurd,
heb ik mezelf bekritiseerd,
heb ik gezegd:
Anniek, doe eens je best.

Om je mond te houden.
Om mee te draaien
zonder commentaar.

Maak je klein en beheers
je ingevingen.

Tot er een moment kwam
dat ik innerlijk explodeerde
en me bevrijdde van
alle hokjes om me heen.

Ik ben geboren
om in vrijheid te leven.

Om mezelf te zijn
en lief te hebben.

Om een liefdevolle bijdrage
te leveren aan deze wereld.

Om mijn visie te delen en
tegelijkertijd dienstbaar te zijn,
op eigen wijze.

Hoe kan ik in vrijheid leven
als ik mezelf laat beperken.
Klein laat maken zodat ik
in het hokje pas.

Ik hoef geen hokje,
want ik pas niet.

Er steekt altijd wel wat uit,
er komt altijd wel iets in me op
en mijn behoefte om mezelf te zijn
is daarvoor veel te groot.

Ik pas niet.

En juist daarom
hou ik van mijn Zelf.

Lichtflits
Uit het boek: Zet je Licht aan