Het is heel normaal hoor
dat je er even helemaal zat
van bent.

Dat je niet begrijpt waarom
er niemand ingrijpt, terwijl er
inmiddels zoveel informatie
naar buiten is gekomen.

Wanneer je je enkel vasthoudt
aan de vorm, kijkt naar dat
wat zich voor je ogen afspeelt.
Dan weegt het zwaar, doet het
pijn aan je hart en voel je het
verdriet.

En toch, de vorm is het laatste station
en ook dat kan niet blijven staan.

Er gebeurd veel achter de schermen,
de revolutie zal niet via de media
worden uitgezonden.
Toch weet ik zeker dat velen al
voor het gerecht hebben gestaan.

Het begint in ons hart.
Het is niet voor niets dat
er gezegd wordt,
kijk niet met je ogen,
vertrouw op je hart.
Er is een verandering
voelbaar, gevoel komt voor
de vorm.

Inmiddels zijn er zoveel mensen
die in hun kracht beginnen te staan.
Die begrijpen dat als we vol blijven
houden, het goede ook in de wereld
blijven zien, ons met elkaar verbinden.
Dat die grote verandering wel komt.

Verdriet loslaten.
Angst omarmen.
Blijven geloven,
innerlijk voelen dat de
energieën, ondanks alle
gebeurtenissen, ook op
een positieve wijze
aan ons trekken.

Vraag hulp, erken wat je
nodig hebt, keer terug naar
je vreugde, de ontspanning.
We doen het samen met
vele anderen.

In Groningen zeggen we altijd:
Het is nog nooit, nog nooit,
zo donker geweest of het wordt
altijd wel weer licht.

En we weten allemaal,
dat wanneer het superdonker is,
dat dan de zon bijna weer opkomt.

Omdat we juist dan de vogels
horen zingen.

Hoor je de vogels zingen ?
Wees stil en luister.

Lichtflits