Geen sorry kunnen zeggen.
Geen het spijt me.

Toen ik een jaar of 20 was,
wilde ik zo graag een keer
een sorry horen voor wat
er tegen me was gezegd.
Voor hoe het allemaal was gegaan.

Maar ze kon het niet.

Geen sorry.
geen het spijt me,
geen ik hou van jou.

Ooit sprak ik het uit,
dat ik dat graag een keer
wilde horen.

Maar ze hoorde me niet.

Op een gegeven moment
heb ik me er bij neergelegd,
ik hoef het niet meer te horen,
ze hoeft het niet meer te zeggen.

Ik zeg het zelf en
ruim het zo op in mezelf.

Pas nu realiseer ik me hoe
lastig het moet zijn als je
geen sorry kan zeggen,
geen het spijt me.

Onafgemaakte verhalen
met een open einde.
Zwaar om te dragen.
De ruziestand altijd meedragend,
als niemand sorry zegt.

En ik vraag me af of
schuld en schaamte
uiteindelijk toch
de hoek om komen.
Of ze in de stilte ook
dat er nog bij draagt.

Ik weet het niet.
We kunnen er niet over praten.

Op mijn sorry zegt ze:
het is goed zo,
ik kom hier wel weer overheen.
Alsof ze mij niet heeft geraakt.

Ik laat het zo.
Ik weet inmiddels dat ze
het niet kan zeggen.
Het is voor mij nu klaar.

Ik zeg sorry,
het spijt me en
ik hou van jou.

En realiseer me dat ze
me dat heeft geleerd
door haar onmacht
om het zelf te doen.

Hoe mooi is dat.

Lichtflits