Het is toch wat, zegt mijn moeder,
dat ik niet meer mijn eigen tuin
kan omgraven….

Ze meent het serieus.
Twee nachten heeft ze wakker
gelegen vanwege pijn in haar arm.

Ik heb het inmiddels opgegeven,
om haar te vertellen dat ze dat
niet meer hoeft te doen.

De afgelopen week heb ik
haar coniferen heg geschoren.
Een klus die ze van mij niet meer
mag doen omdat ze dan met een
heggenschaar bovenop de trap
moet staan.

Vorig jaar overviel ik haar en
nam ik die taak ongevraagd over.
Nadat de klus was geklaard was
ze dankbaar en gaf ze toe dat
ze dat ook beter niet meer kon doen.

Dit jaar wist ze dat ik het zou doen,
en toch pakte ze de heggenschaar
voor de zijkanten.
Alleen de bovenkant bleef
voor me over omdat ze niet
meer op de trap durfde.
(anders had ze het gedaan)

Ik kan het haar steeds vertellen,
mam ik doe dat, maar ergens
vindt ze het nog steeds lastig om
het over te geven aan een ander.

Dus deze week, haalde ze een
bosje uit de grond en nam het
besluit om dan alles maar
om te scheppen.

Ik kan zeggen wat ik wil.
Het maakt helemaal niets uit.

Dat ik dat niet meer kan, zegt ze,
dat irriteert me mateloos.
84 is ze, en ik vind dat wel
bij haar leeftijd passen.

Nadat ik de laatste kant heb gedaan,
schep ik het laatste stukje
van haar tuin om.
Alles schoon achter latend.

Ik weet dat ze nog een extra rondje
tuin gaat doen nadat ik weg ben.
Zo is ze nou eenmaal.

Voor dit jaar zijn de grote
klussen klaar en ik maak met
mezelf alvast de afspraak om
haar volgend jaar toch weer te
overvallen met een scheerbeurt
voor de coniferen.

Wetende dat dat wat ze zelf
kan, nog steeds zal doen.
In de praktijk leert ze waar
haar grenzen liggen.
Ze luistert er alleen niet altijd naar.
Dat is voor mij nu overduidelijk.

Ik heb respect voor het harde
werken wat ze nog steeds doet,
haar tuin ziet er altijd keurig uit.
En accepteer dat ze me niet
zal vragen om iets voor haar te doen.

We hebben de afspraak voor
volgend jaar alvast gemaakt.
Mijn moeder kennende zal ze
moeite hebben om zich
daar aan te houden.

Lichtflits