Ik hoor allerlei berichten
over de moord op Charlie Kirk.
Luister met verbazing hoe hij
neer wordt gezet in de media.

Waarschijnlijk heeft niemand
ooit iets van hem gevolgd en
is het de bedoeling dat je
het plaatje gewoon overneemt.

De jeugd geeft in een interview
aan blij te zijn met zijn dood.
En ook een leerkracht in Nederland
vond het nodig om de dag
van zijn overlijden te vieren en
een oproep te doen om meer
mensen neer te schieten.

Waar is de menselijkheid ?

Ik volgde zijn gesprekken die
hij op universiteiten had met studenten.

Het gesprek aangaan,
het respecteren van elkaars mening.
Het delen van informatie en uitleggen
waarom je denkt wat je denkt.
En ja er kwamen vaak grote emoties vrij.

Toch bleef Charlie altijd fatsoenlijk
en vroeg hij ook aan het publiek
om naar elkaar te blijven luisteren.
Je mag van mening verschillen,
en kan elkaar toch blijven respecteren.

Wanneer ik een oud minister
hoor zeggen dat het er toe doet,
wat je zegt, krijg ik de kriebels.

Ja het doet er toe wat je zegt en
het is belangrijk dat je je uitspreekt.
Maar het kan niet zo zijn dat wanneer
je iets zegt dat een ander niet bevalt,
dat dat de rechtvaardiging is van een moord.

In de kern draait het niet om Charlie,
maar gaat het om hoe we met elkaar
omgaan wanneer we van mening verschillen.

Of we elkaar kunnen blijven respecteren
en de tijd en ruimte nemen om elkaar
te begrijpen, waar je dan ook staat.

Ik was het echt niet altijd eens met Charlie,
maar ik waardeerde het feit dat hij
met volle overgave het gesprek aanging,
studenten stimuleerde om zelf na te denken
en zich uit te spreken.

Wanneer het vrije woord en het gezonde
verstand een reden wordt om een
mens van het leven te beroven.

Op welk pad begeven we ons dan ?

Lichtflits