Het moment waarop je je iets
realiseert,
dat alles, zowel uiterlijk
als innerlijk,
op zijn kop zet.

Ik heb het een aantal
keer mogen ervaren.
Dat gevoel dat de grond
onder je voeten wegzakt
en je ineens alles waar
je zo hard voor hebt gewerkt
voor je neus ineen ziet storten.

Je hoofd wil dat het liefst
direct ontkennen,
maar je lichaam, je gevoel
vertelt je haarfijn dat je er
niet omheen kan.

Ik weet inmiddels van mezelf
dat ik ermee om kan gaan.
Ik weet dat ik dan als vanzelf
in beweging kom en ineens
heel praktisch word.

Dat de natuur me helpt om
alles op een rij te zetten,
me te gronden en dat er dan
een innerlijk systeem bij mij
in werking wordt gezet om
alle blokjes te verschuiven
waardoor er een nieuwe orde
ontstaat.

Ik laat dan alles wat er was
onmiddellijk los.
Doe een stap naar achteren,
luister naar mijn emoties,
voel de pijn en het verdriet,
laat het door me heen stromen
totdat het klaar is.

Ik weet dat het tijd nodig heeft,
dat uitdoven van de innerlijke
stroom van emoties.
Ik weet dat alles zich naar
balans zal herstellen,
dat er zich wel een nieuwe
manier van kijken en voelen
ontwikkelt.

Dat de uitdaging is om er
niet aan vast te houden,
om me geen slachtoffer
te maken van.

Een harde realisatie is vaak
levens veranderend,
bewustzijnsverruimend en kan
net het duwtje zijn waardoor
je nog meer kiest
voor je eigen pad.

Lichtflits