Je kan geen grenzen stellen
als je wacht op de toestemming
van de ander.

Ik zie het voor mijn ogen gebeuren.
Ze zegt nee,
geeft een duidelijke grens aan
en vervolgens krijgt ze
geen toestemming
waarop ze toch dat moet
doen wat ze niet wil.

Ik vind het interessant.

In de week nadat ons allemaal
heel duidelijk is geworden dat er
niet altijd geluisterd wordt
naar grenzen, zie ik het ook terug
in andere situaties.

En wat mij vooral opvalt is
dat ze wacht op de goedkeuring
van de ander om een
conflict te vermijden.
Ze zegt meerdere keren nee,
maar hij blijft doordrammen
waardoor zij uiteindelijk zegt;
hij luistert niet.

Wanneer ik het er met haar over heb,
vraag ik haar waarom ze
wacht tot hij het goedkeurt.
Een moeilijke vraag omdat ze
jong is en het min of meer
van haar wordt verwacht
dat ze doet wat haar wordt verteld.

Een houding die keurig van
jongs af aan erin is gepompt
door de verplichte systemen
waarin een ieder moet meedraaien.

Hij betaalt haar en dat schijnt
voor veel mensen een reden te zijn
om grenzen te laten verdwijnen.
Ik betaal je, dus doe je wat ik zeg.

Ze komt niet tot een antwoord.
Enkel maar tot dat ze zegt,
hij blijft doordrammen, het maakt
hem niet uit hoe ik me voel,
hij wil enkel zijn geld verdienen
en ik moet dat voor hem doen.
Eerlijk gezegd schrik ik ervan
dat ze het echt zo ervaart.

Leren je grenzen te stellen
door duidelijk nee te zeggen
en het probleem daar laten
bij wie het hoort,
niet wachten op toestemming
of er om vragen,
maar eigen acties verbinden
aan je grenzen.
Het vraagt om moed.

Dit is mijn grens en daar
gaat niemand over heen.
En het maakt me niet uit
wat je daar van vindt.
Ik vraag niet om toestemming,
ik deel het enkel mee
en ben bereid de consequenties
van mijn keuzes te accepteren.

Lichtflits