Je bent geconditioneerd om bang te zijn.

Een zin die ik tegenkwam en
ik denk dat dat helemaal waar is.

Wanneer je er een beetje
gevoelig voor bent
kan het zelfs zo zijn dat
angst je leven beheerst.

De enige ware angst die in jou leeft
is de angst die opkomt wanneer
er daadwerkelijk een bedreiging
voor je neus staat, wanneer er
iets met je lichaam dreigt te gebeuren.

Alle andere angsten zijn je aangepraat,
ingeslepen door regelmatige herhaling.
Net zo lang totdat jij er in bent gaan geloven.

Ik ben zelf met angst opgevoed
en was heel goed in
alle spoken en beren
op de weg te bedenken.

Totdat ik mezelf de
vraag begon te stellen
wat er nu werkelijk voor me stond.

Vaak was dat helemaal niets,
waren het gedachten in mijn hoofd
die al zo lang gewend waren
een bepaalde afslag te nemen
dat ze dat, als vanzelf,
steeds opnieuw deden.

Vervolgens realiseerde ik mij
dat ik wel in die riedels zou
kunnen blijven hangen,
maar dat het me nooit
een goed gevoel zou geven.

Stelde ik mezelf de vraag
of ik daadwerkelijk bang
door het leven zou willen gaan.
Bang voor wat er eventueel
zou kunnen gebeuren.

Of dat ik die angst
los zou durven laten,
zodat ik de tijd voor
zo’n eventuele gebeurtenis
zou kunnen gebruiken
om van het leven te genieten,
mezelf te ontdekken en creatief te zijn.

Inmiddels is mijn angst flink gezakt,
ik voed mezelf niet langer
met zulke gedachten.

Heel soms komt er nog een riedel voorbij,
een oud patroon dat zijn best doet om mijn
automatische piloot weer aan te zetten.

Maar mijn automatische piloot van angst
heb ik op vakantie gestuurd,
met de boodschap te genieten van het leven.

Mocht er iets in mijn leven gebeuren,
dan vertrouw ik op mezelf
dat ik er dan mee om zal gaan.
Ik haak niet meer aan, duik er niet meer in.
En daarmee verdwijnt het gevoel van angst.

Dat is niet een makkelijk proces.
Ook omdat er zoveel mensen in angst leven.
Je iedere dag gevoed wordt met verhalen
waarin de trilling van angst verborgen zit.

Maar moeilijk wil niet zeggen onmogelijk.

Uit het boek:
Open deuren

Lichtflits