Feeën-stof, het woord
kwam zomaar in me op.
En ik moest denken aan een
meisje dat vroeger bij mij
in groep 3 zat.
Ze zag er uit als een feetje.

Ze was spiritueel begaafd,
zag en voelde van alles in de klas.
Ik wist het van haar moeder
en hoorde bijzondere verhalen.

Ze voelde licht,
zag mijn licht en maakte
er een opmerking over.
Ik voelde me totaal doorzichtig.

Dat jaar bracht mij in een
stroomversnelling.
Een bewustwordingsproces
dat open en gevoelige kinderen
gewoon in de klas zitten en
dat kinderen, juffen en meesters
dat enorm lastig kunnen vinden.

Ze strooide met haar feeën stof,
ik zag het voor mijn ogen gebeuren.
Licht en luchtig, vrolijke energie.

Maar zag ook haar strijd om zich
staande te houden in
deze zware wereld.

Ik besprak de nieuwe tijds kinderen
in een vergadering
en hoorde een collega zeggen,
kunnen we dit soort kinderen niet
gewoon weigeren op school ?

En dacht, de leukste, liefste
kinderen met het hart volledig open,
weigeren op school ?
Zie je dan niet hoeveel ze komen brengen.
Hoe we van ze kunnen leren ?

Natuurlijk is het vervelend als
je het gevoel hebt dat iemand
dwars door je heen kijkt.
Je daar precies raakt waar je
niet geraakt wil worden.
Het zijn niet allemaal feetjes,
de indigo’s zijn er ook.

Maar zegt dat niet iets over jou ?

Kinderen weigeren omdat je
niet met je eigen spiegelbeeld
geconfronteerd wil worden,
ik vind daar wel wat van.

Het volgende jaar verliet ze
de school, ze kon haar plek niet vinden.

En ook ik maakte dezelfde stap.

Feeën stof,
het woord kwam zomaar in me op
en bracht me een oud verhaal.

Lichtflits