Ik denk het wel eens in deze tijd:
Dat we een dikke vette sorry
moeten uitspreken naar de kinderen.

Mijn hart huilt als ik zie
hoe weinig er aan hen
wordt gedacht.

En ik vraag me af
hoe zij de wereld ervaren
met zoveel dwarrelende energieën.
Zoveel meningen, tonen en klanken.

Het liefste zeg ik dan:
Het spijt me.
Vergeef me alsjeblieft.
Ik hou van je.
Dank je.

En dat doe ik dan ook regelmatig
wanneer ik iets tegenkom
waarbij de kinderen betrokken zijn.

Tegelijkertijd realiseer ik me
dat deze zielen voor deze tijd
hebben gekozen.
Dat ze alles in huis hebben
om hier van terug te komen.

Dat het hen juist sterkt
in hun dromen, dat ze zullen leren
dat ze het beste zelf nadenken
en hun eigen hart volgen.

Deze tijd zal dat
in hen wakker maken
waarvoor ze zijn gekomen.

Zij zien en voelen het vast
anders dan dat wij dat doen.
Zij komen hier voor
die nieuwe wereld,
die zij gaan bouwen.

En ze zullen ons voorbeeld
van nu denk ik gebruiken
als voorbeeld van hoe het niet moet.

Toch blijf ik het uitspreken.

Het spijt me.
Vergeef me alsjeblieft.
Ik hou van je.
Dank je.

Het komt goed.

Een dikke vette sorry.

Lichtflits