Ik betrap mezelf op
allerlei mopper gedachten.
Ik ben het zo zat,
het komt me mijn neusgaten uit.

Kan en wil even niets meer
horen over wie wat de
wereld in slingert.

Het geroeptoeter om het
geroeptoeter.
Met vaak een lage frequentie.
Misselijkmakend.

En vervolgens lach ik om mezelf.

Ben ik me ervan bewust dat
ik me heb laten vangen in
het menselijke verhaal,
in de menselijke ervaring,
die ik meer dan logisch vind.

Ik corrigeer mezelf.
Pak alles weer bij elkaar.
Recht mijn rug.
Erken mijn kracht en wijsheid.
Adem diep.
En laat mijn ziel weer toe.

Andere visie.
Andere gedachten.
Andere gevoelens.

De ruimte ontstaat.
Het inzicht komt.
En ik kan weer verder.

Lichtflits