Eenzaamheid, is een onderwerp
dat regelmatig terugkomt
in de gesprekken die ik heb.

Het gevoel wat dan
vaak naar voren komt
is het niet begrepen worden.

De behoefte hebben om ergens
uitgebreid over te praten,
dingen te bespreken
die je bezig houden
maar tegen een gesloten deur
in je omgeving opbotsen.

Of de draaiende ogen ontmoeten
van de ander omdat men je
totaal zweverig vindt.

Waardoor je op een gegeven moment
je mond gaat houden en dat wat in je
omgaat voor jezelf houdt.

Ik ben ervan overtuigd dat
een gedeelte van je pad
gaat over eenzaamheid.

In de zin van dat wanneer je
wilt ontdekken wie jij
daadwerkelijk bent,
je het gesprek
met jezelf aan mag gaan.

Je innerlijke wereld ontdekken
gaat namelijk makkelijker
wanneer je niet wordt afgeleid
door de wereld om je heen.

Maar mijn ervaring is ook,
dat er op een gegeven moment
de behoefte komt om dit
te delen met anderen.

En wanneer dat niet
in de omgeving kan waarin je zit,
met je partner, vrienden of familie,
het gevoel van eenzaamheid
je kan overvallen.

Het valt niet altijd mee
om daar een weg in te vinden.
Soms kun je er prima mee omgaan
en red je jezelf door gelijkgestemden
te vinden op social media,
in een cursus of in toevallige
ontmoetingen.

En een andere keer vraag je
jezelf af wat er mis met je is,
waarom de oppervlakkige gesprekken
niet genoeg voor je zijn.
Doe je toch je best om je
aan te passen en houd je je mond.

Op een gegeven moment
gaat het wringen.

En dat komt niet omdat jij
iets verkeerd doet,
maar dat komt omdat
de energie je “dwingt”
om verder te lopen,
om verder te groeien.
En je weet dit van binnenuit.

Wanneer je omgeving niet meer past,
moet je eerlijk zijn naar jezelf.
Je kan de behoefte om jezelf te zijn,
om je wijsheid te delen,
niet langer onderdrukken.

En dit heeft alles te maken
met de energetische
veranderingen die nu spelen.

Je kan het zien als een
bloem in de knop,
die op het punt staat
haar bladeren te ontvouwen.
Daar kun je ook niet tegen zeggen:
doe dat maar niet…..

Een manier om ervoor te zorgen
dat een bloem niet gaat bloeien,
is door het geen water te geven.
En eerlijk gezegd zie ik mensen
dat met liefde voor de ander doen.

Maar je bent hier niet gekomen
om te sterven in de knop.
Zeker niet in deze tijd.

Er is een reden waarom
jij de behoefte voelt,
de urgentie, om je te verbinden
met mensen die begrijpen
waar jij het over hebt.
De behoefte om het Leven
en jouw leven te onderzoeken.

Het zorgt er namelijk voor
dat je tot bloei komt.
Dat je kunt gaan delen
wat er binnen in je leeft,
ongeremd, onderzoekend
en prachtig stralend.

De eenzaamheid is een
onderdeel van het proces,
het zorgt ervoor dat je eerst
een mag worden met jezelf,
met alles wie je bent en
alles wat aan energieën bij jou
hoort, met het Leven zelf.

En dan komt de volgende stap….
En dat is staand in je kracht
en op eigen benen,
de wereld laten zien wat
voor een unieke bloem
jij bent…

Blijf jezelf water geven….
En vertrouw.

Lichtflits
Uit het boek: Open deuren