Ik vond het gisteren
pijnlijk stil in het dorp
waar ik geboren ben.

Niemand op straat,
nergens een feestje,
geen samenkomen van mensen.

Het bracht me terug
naar mijn kindertijd.
Een herinnering van versierde
straten, bogen met groen
en vlaggen.

We mochten ons verkleden
en gingen het hele dorp
door op een kar,
voortgetrokken
door een tractor.

We vierden de bevrijdingsdag
samen, met zijn allen.

Wij kinderen vonden het fantastisch.
En de belofte dat we dit
om de vijf jaar zouden doen
een super idee.

Het werd slechts een keer.
Die ene keer.

Gisteren liep ik door lege straten
met hier een daar een vlag.
Geen feest, geen samenkomen.

Zijn we zo vrij dat we het
niet hoeven te vieren ?
Of beginnen we te beseffen
dat we het eigenlijk niet zijn ?

Lichtflits