Een paar dagen voor
de nieuwe maan komt
er altijd een gevoel van
afronden in me omhoog.

Dan kijk ik naar mijn
menselijke kant,
functionerend in de maatschappij
en naar mijn zielen kant
functionerend hier op aarde.

Mijn menszijn wil nog steeds
de strijd aangaan met dat
wat er in de wereld gebeurt.
En vanmorgen kwam dan ook
de hele riedel nog eens voorbij.

Zouden we echt hetzelfde rondje
van 3 jaar geleden nog een keer
moeten lopen ?
Moet ik nog een keer toekijken
hoe mensen met de beste bedoelingen
weer klaar gaan staan in de rij ?

Gaan ze nog een keer een ronde
doen bij de meest kwetsbaren die
geen keuze hebben omdat ze
opgesloten zitten in bepaalde systemen ?

Mijn hart wordt er zwaar van.
Verdriet borrelt in me op.
Als mens heb ik daar enorm
veel moeite mee.

Het plaatje van hoe dit
wordt georganiseerd wordt
mij steeds duidelijker.

Waar het in het begin mijn intuïtie
was die de alarmbellen deed rinkelen,
heb ik nu na 3 jaar wel een idee
wie hierin de hoofdrolspelers zijn,
wat de bedoeling is en waarom.

Mijn ziel ziet hele andere dingen.
Die weet dat alles een keuze is,
ook om hier naar de aarde te komen.
En daar zit dan ook voor mij de wrijving.

In het springen van mijn menszijn
naar mijn zielenzijn en andersom.
Ik doe het nog steeds.

Waarin ik erken dat acceptatie
van dat wat is, het laten uitspelen
van de oude verhalen om uiteindelijk
een compleet nieuwe cirkel te beginnen,
de grootste uitdaging is.

Mijn ziel heeft daar geen moeite mee,
zodra ik me met haar bewust verbind
zie ik de magie van het leven,
voel ik de vreugde en weet ik dat
iedere les die wordt geleerd een
uitbreiding is van het bewustzijn.

Als mens vind ik het maar lastig
om te zien dat er zulke harde lessen
worden gepresenteerd, dat instanties
die zeggen te staan voor de mensheid
juist degenen zijn die de mensheid
opzettelijk ondermijnen.
Problemen veroorzaken alleen zodat
hun oplossing kan worden ingevoerd.

Mijn ziel heeft mij al lang geleden
laten zien dat dat wat het licht
niet kan verdragen vanuit het
binnenste van de aarde naar boven
wordt gebracht. Dat het tijd is om
de grootste leugens te onthullen.

Ik heb het altijd gevoeld en
altijd geweten.
Als mens vind ik het soms
onverdraagzaam, als ziel
begrijp ik de diepe betekenis
en ben ik bereid hier dwars
doorheen te gaan zodat het
voor eens en voor altijd
opgeruimd kan worden.

Dus adem ik nog eens diep.
Ben ik liefdevol naar mezelf en
accepteer ik dat er soms dagen zijn
voor mij als mens in deze maatschappij,
dat ik er even helemaal klaar mee ben,
een diep verdriet voel of gewoon
simpelweg even boos ben.

Zodra ik daar doorheen ben
is er weer iets opgelost,
heb ik iets nieuws geleerd of
ontvang ik de bevestiging dat
de magie van het leven nooit
zal verdwijnen, dat er voor alles
een oplossing is en dat we altijd
ons eigen pad mogen creëren.

Maar zo vlak voor de nieuwe maan
heb ik altijd zo’n momentje waarin
ik alles op een rij zet,
mijn gevoelens en emoties
volledig toelaat en besef
dat mijn menselijke kant
de dingen anders ervaart dan
dat mijn ziel dat doet.

Lichtflits