Gisteren had ik een
gesprek met een vriendin
over hoe we conflicten
in de kleuterklas aanpakten.

Dat als er iets van ruzie was,
dat we de kinderen dan
bij ons riepen en het gesprek
aangingen.

Om te achterhalen wat er
precies aan de hand was,
waarom het gebeurde en
hoe er werd gereageerd.
En wat ze er zelf van vonden.

Om van daaruit te komen tot
een oplossing.
Die vraag stelden we altijd
aan de kinderen zelf:
hoe zou het anders kunnen ?

Ik heb nooit meegemaakt
dat een kind het niet meer
goed wilde maken.
Altijd kwam er een oplossing
en een opluchting.

Niet omdat wij dat
als juf afdwongen
maar omdat de kinderen
dat zelf wilden.

Het enige wat wij deden
was een ruimte creëren
waardoor ze kozen voor
het praten in plaats
van het vechten.

Een hand, een knuffel
of een lach en ze konden
weer verder.

Ik denk er de laatste tijd vaak aan.

Welk voorbeeld geven wij
als volwassenen aan de kinderen
in deze tijd ?

Lichtflits