Dat is het woord
dat in me opkomt.

Dochterlief weet het zeker
ze wil op kamers,
ze gaat op zoek
en binnen 24 uur heeft ze
wat gevonden.

Ik ben het van haar gewend
dat ze vindt wat ze zoekt.

Mam, ik wil graag in het
katten cafe werken.

Mooi, zeg ik dan, doe je best.
Dan moet er wel een vacature
zijn natuurlijk.
Er is een vacature en ze werkt
al een tijdje in het katten cafe.

Zodra ze haar zinnen ergens op zet,
lijkt het wel alsof alles voor haar werkt.

Vandaag gaat ze kijken naar
de kamer en als het wat is,
dan kan ze er waarschijnlijk direct in.

De afgelopen maanden speelde
deze wens al, maar ik zag dat ze
het nog niet helemaal
weg had gezonden.

Eergisteren deed ze dat wel,
en flop daar gaan we weer.

Als kleuter weigerde ze om op
een fiets te stappen.
Maar toen ze het deed,
fietste ze zo weg.

Ik herinner me de dag dat we in
de winkel stonden en ze als 3 jarige
ineens de bordjes aan het lezen was.

Totaal verbaasd stond ik naast haar.
Ik had niet in de gaten gehad dat
ze daar mee bezig was.

Het is net alsof ze innerlijk eerst
alles op een rij moet hebben.
Niemand weet wat er dan gaande is.
En wanneer ze dan ineens een stap maakt
dan lijkt alles voor haar te werken.

Als ze de kamer neemt,
kan ze vrijdag al verhuizen.

Ik ben het van haar gewend.
Ze brengt mij altijd in een
stroomversnelling.

Een nieuwe fase,
een nieuw begin.
Voor ons beiden.

Ik moet nog even wennen
aan het idee.
Maar zoals gewoonlijk,
beweeg ik moeiteloos mee.

Lichtflits