Ik hoor het mezelf zeggen.
Op een bepaalde manier
kan ik dankbaar zijn
voor wat er nu
in de wereld gebeurt.

Als de bedoeling ervan was
dat ik mezelf beter
zou leren kennen,
dan is dat gelukt.

Als de bedoeling ervan was,
om mijn lijden te bekijken,
het toe te staan
en te leren om,
ondanks en dankzij alles
wat ik te weten ben gekomen,
een plek in mezelf te vinden
waar ik nog steeds
in liefde kan zijn,
dan is me dat gelukt.

Als de bedoeling ervan was
om mijn ogen te openen
voor de illusie, de matrix,
dan is dat gelukt.

Als de bedoeling ervan was
om helder te krijgen dat
niet iedereen dezelfde
innerlijke waarden draag,
dan is dat gelukt.

Als de bedoeling ervan was
om innerlijk te verschuiven,
om zelfvertrouwen en
zelfwaardering op te bouwen,
dan is dat gelukt.

Het betekent niet
dat ik niet in en in verdrietig
kan zijn of me
onmachtig boos kan voelen.
Ook dat is in mij aanwezig.

Maar steeds vaker hoor ik
mezelf hardop zingen,
geniet ik van de zon en
ben ik blij met wie ik ben.

En precies dat laat mijn
innerlijke zon schijnen.
En daarvoor kan ik
enorm dankbaar zijn.

Lichtflits