Geen spiritualiteit,
geen erkenning van het hogere zelf,
geen inzichten, ingevingen.

Geen boodschappen of tekens
of vragen over het leven.

Ik accepteer dat.
En pas me daar op aan.

Voor mij voelt dat als plat.
Maar ik ben in die wereld
groot geworden en weet dus
ook hoe dat werkt.

Ik vergelijk het altijd met
de kinderen van groep 3.
die ieder jaar bij me in de klas
kwamen en in het begin
nog niet konden lezen,
schrijven of rekenen.

Daar moest ik rekening
mee houden.

Ik bedoel dat niet negatief,
ik ging er altijd vanuit dat
de kinderen gedurende het jaar
het allemaal zouden leren.

De een wat sneller dan de ander,
afhankelijk van de nieuwsgierigheid,
het willen leren van het trucje,
en de mogelijkheden van het
hoofd om informatie te verwerken.

Dat de mensen in mijn omgeving
niets willen weten van spiritualiteit,
dat wegzetten als fantasie verhalen
heb ik lang opgevat als afwijzing
van wie ik ben.

Alsof er iets mis met me was,
ik het niet goed zag,
de dwarsligger, de arrogante,
de beterweter, de gek.

Die strijd heb ik inmiddels
met mezelf gevoerd en ik zou
mijn gave en het contact
niet meer willen missen.

Volgens mij kan iedereen het
diepe contact met zichzelf maken
zolang er een ziel aanwezig is.
Maar in een wereld van vrije wil
en keuze moet je dat zelf bepalen.

Ik ben iedereen dankbaar voor
hun verbinding met de wereld.
Ze dwingen mij om steeds weer
aanwezig te zijn, om te begrijpen
wat er in de wereld speelt en hoe
zij dat ervaren.

Van mij hoeven ze niet bewust
het spirituele pad te lopen,
ze doen dat allemaal al onbewust.

Ik heb gemerkt dat zolang ik
de woorden van de wereld gebruik,
ik nog best veel kan zeggen.
Maar zodra ik de spirituele woorden
gebruik men afhaakt.
Licht en Liefde kunnen irriteren.

Soms voelt het eenzaam omdat
ik mijn diepe inzichten
niet kan delen met hen.

Maar het zijn allemaal lieve mensen
die hun leven op eigen wijze leven
en waar ik zeker ook dingen van leer.
Zaken over de wereld waar ik
weer niets vanaf weet.

En zo blijven we in balans en
deel ik het spirituele met hen
die dat net zoals ik, heerlijk vinden.

We zijn allemaal radertjes in
het geheel en precies daar
waar we moeten zijn.

Ze helpen me om te aarden,
om steeds weer te landen
in de wereld zodat ik weet
wat mijn volgende stappen
zullen zijn.

Lichtflits