Hoge toppen, diepe dalen,
dat innerlijk licht begint te stralen.

Het is de zin die me deed realiseren
dat het voor mij werkelijk zo is.

Dat wat er ook op mijn pad komt,
ik altijd via mijn eigen licht weer
tot iets nieuws kom.

Ik voel de toppen en de dalen.
De onrust, het niet weten,
het altijd onderweg zijn in mezelf
en daarom ook in de wereld.

Vasthouden en loslaten.
De stroming de weg laten bepalen,
weten dat ik ergens naar onderweg ben.

De ziel vrijlatend terwijl ik stevig
op de grond sta.
Een innerlijk weten dat me de weg wijst.

Het licht en de dankbaarheid
dat altijd in me is en me laat stralen.

Of het nu duister is of
ik me in een dal bevind.

De zon straalt altijd en bevindt
zich diep in mij.

Lichtflits