Ik ben onder de indruk
van de diepe processen
die in me plaatst vinden.

Van de aanwijzingen die
op mijn pad vallen.

Van mijn eigen lichtheid.

Dat waar ik vroeger over
in kon zitten, raakt me
niet meer.

Alsof een diepe oude wond
genezen is, een oud verhaal
is uitgespeeld en het me
niet meer kan vangen
omdat er geen restje in
mij aanwezig is waar het zich
aan vast kan houden.

Vanmorgen liep ik naar het
veld en luisterde naar een
podcast waarin werd verteld
dat de sluier van vergetelheid
zich aan het oplossen is,
als mist in de ochtendzon.

Er hing mist in het veld,
en het loste zich op.
Recht voor mij neus.

Zo bijzonder…

Lichtflits