Minna, Samuel en Jacob

Ik had hun namen nooit gekend
als de steentjes met hun namen
niet in de stoep hadden gelegen.

Naar Sobibor gebracht en
op 28-5-1943 omgekomen.
Samuel is 5 geworden.

De harde werkelijkheid van
een bizarre oorlog.

Ik leg een bloemetje neer
bij de steentjes en spreek
hun namen uit.

Mensen van vlees en bloed,
zielen met een verhaal.

Het brengt me als vanzelf
terug naar de oorlogsverhalen
uit mijn familie.

Pas twee jaar geleden vertelde
mijn moeder dat ze door de
Duitsers uit hun huis zijn gezet.
Ze weet niet meer voor hoelang
en waar ze dan naar toe zijn gegaan,
ze was te jong.

Het plaatje dat ze heeft is dat
ze bij haar moeder op de arm zat,
er aan werd gebeld en dat er gezegd
werd dat ze voor de avond moesten
vertrekken. Wat ze dan ook deden.

Ze herinnert zich dat ze weg
werden gestuurd van een brug
die zou worden opgeblazen.
Ze zat bij haar vader op de fiets.

Mijn vader zag in de oorlog
een vliegtuig neervallen op
een huis in hun straat.

Mijn opa werkte voor de spoorwegen
en de treinen met joden gingen
door het dorp.

Ik heb niemand erover horen praten,
geen enkel verhaal gehoord van
mijn opa en ook mijn vader heeft
er nooit iets over gezegd.

Mijn ouders zijn beide vlak
voor de oorlog geboren en
hebben vooral een emotionele
indruk van de oorlog.

Als kind vroeg ik me altijd af
hoe dat zo heeft kunnen gebeuren.
Nu ik 54 ben en de afgelopen
jaren heb meegemaakt begrijp
ik dat het niet eens zo moeilijk is.

Het uitsluiten van bepaalde groepen,
is zo geregeld.

Haat wordt makkelijk gezaaid.
Kijk maar naar de wereld.

Het nooit weer verhaal begint
al te verdwijnen.

We plakken stickers op voor
en tegenstanders,
slechts 1 mening
mag worden verkondigd.
En sta je op dan word je weggemaaid.

Ik krijg een appje van een vriendin
al vroeg in de ochtend.
Ze laat me een krantenartikel zien
over op de kop gehangen vlaggen.

De meester van de burgers
vind het ongehoord op 4 mei.

Een vlag op de kop is een teken
dat we als land aandacht mogen geven
aan de nood die mensen ervaren.

Zouden we een burgervader hebben
dan zou die luisteren naar zijn
inwoners, het gesprek aangaan en
vragen waarom.

De stemmingmakerij in de krant
wekt verbazing bij haar op.
Bij mij inmiddels niet meer.

Het wordt me steeds duidelijker
welke technieken worden gebruikt,
hoe er gespeeld wordt met emoties
op emotionele dagen.

Ik blijf staan bij de steentjes
van Minna, Samuel en Jacob.

Mensen die niet zo behandeld
hadden mogen worden en met
het besef dat het iedere groep
met een sticker had kunnen zijn.

Zonder stickers zijn we mensen,
waar je dan ook woont,
wat je religie dan ook is of
welke kleur je draagt.

Voor mij mag de vlag op zijn kop
als teken dat de politiek op het punt staat
om weer te kiezen voor een oorlog.
Als teken dat we niets hebben geleerd
van het verleden en gewoon weer
dezelfde keuzes maken.

Ik vind niet dat ik dan respectloos ben.
Ik draai het volledig om.

Als ik als burger in deze maatschappij
niet opsta tegen onrechtvaardigheid,
tegen uitsluiting, discriminatie
en censuur door de politiek, dan zijn
al die soldaten en slachtoffers
voor niets gestorven.

Ik blijf stevig staan in het
nooit weer verhaal.

Geen uitsluiting, geen haat,
geen oorlog.

Menselijkheid

Lichtflits